
אין דרויסן גייט אַ רעגן
און אין שטוב איז כמאַרנע…
איך האָב געהאַט אַ טײַערע ליבע
ביטער איז מײַנע…
ביטער איז מײַנע
פֿון מײַן געבוירן…
איך האָב געהאַט אַ טײַערע ליבע
און האָב זי אָנגעוווירן.
איך האָב זי אָנגעוווירן
און קען צו איר ניט קומען…
וואָס שטייט פֿאַר מײַנע אויגן –
און קען צו איר ניט קומען.
איך וואָלט צו איר געגאַנגען –
זיצט זי זייער ווײַט,
איך וואָלט דאָך זי אַ קוש געטאָן –
שעם איך זיך פֿאַר לײַט.
פֿאַר לײַט טו איך זיך שעמען,
מע זאָל פֿון מיר ניט רײדן…
איצט איז שוין די צײַט געקומען
מיר מוזן זיך צעשיידן.
צעשיידן איז ניט קיין לעבן,
סע איז נאָך ערגער פֿון אַ גט…
זײַ געזונט, מײַן טײַער לעבן,
איך פֿאָר פֿון דיר אַוועק.
איך פֿאָר פֿון דיר אַוועקעט
זעקס און דרײַסיק מײַל…
איך האָב געמײנט, מײַן ליבע איז אויף אייביק –
צום סוף איז גאָר אויף דערווײַל.
אין דרויסן גייט אַ רעגן
און אין שטוב איז כמאַרנע…
איך האָב געהאַט אַ טײַערע ליבע
ביטער איז מײַנע…
ביטער איז מײַנע
פֿון מײַן געבוירן…
איך האָב געהאַט אַ טײַערע ליבע
און האָב זי אָנגעוווירן.
איך האָב זי אָנגעוווירן
און קען צו איר ניט קומען…
וואָס שטייט פֿאַר מײַנע אויגן –
און קען צו איר ניט קומען.
איך וואָלט צו איר געגאַנגען –
זיצט זי זייער ווײַט,
איך וואָלט דאָך זי אַ קוש געטאָן –
שעם איך זיך פֿאַר לײַט.
פֿאַר לײַט טו איך זיך שעמען,
מע זאָל פֿון מיר ניט רײדן…
איצט איז שוין די צײַט געקומען
מיר מוזן זיך צעשיידן.
צעשיידן איז ניט קיין לעבן,
סע איז נאָך ערגער פֿון אַ גט…
זײַ געזונט, מײַן טײַער לעבן,
איך פֿאָר פֿון דיר אַוועק.
איך פֿאָר פֿון דיר אַוועקעט
זעקס און דרײַסיק מײַל…
איך האָב געמײנט, מײַן ליבע איז אויף אייביק –
צום סוף איז גאָר אויף דערווײַל.
בַּחוּץ נִתָּךְ הַגֶּשֶׁם,
וְאַף בְּחֶדֶר עָגוּם
אֲהוּבָתִי נְטָשַׁתְנִי בְּלִי פֵּשֶׁר
נוֹתַרְתִּי מָרִיר, בְּלֹא־כְלוּם…
נוֹתַרְתִּי מָרִיר בְּלֹא־כְלוּם
כָּךְ הֻכְרַע, עוֹד מֵאָז לֵדָתִי…
אֲהוּבָתִי נְטָשַׁתְנִי בְּלִי פֵּשֶׁר
כַּאֲשֶׁר אָבְדָה, אָבַדְתִּי.
כַּאֲשֶׁר אָבְדָה, אָבַדְתִּי
שׁוּב לֹא אוֹסִיף אֵלֶיהָ לָגֶשֶׁת…
קוֹל טוֹרֵד, מְעַנֶּה אוֹתִי –
לֹא אוֹסִיף עוֹד אֵלֶיהָ לָגֶשֶׁת.
הִשְׁתּוֹקַקְתִּי אֵלֶיהָ לָבוֹא –
אַךְ רְחוֹקָה הִיא מִמֶּנִּי מְאֹד,
בִּקַּשְׁתִּי כָּל כַּךְ נְשִׁיקָה לָהּ לָתֵת –
אַךְ נִכְלַמְתִּי, מִפְּנֵי הַבְּרִיּוֹת.
מִפְּנֵי הַבְּרִיּוֹת אֲנִי בּוֹשׁ וְנִכְלָם,
אַל תֹּאבוּ־נָא עָלַי לְדַבֵּר…
עַכְשָׁו כְּבָר הִגִּיעַ הַזְּמַן לַפְּרֵדָה
אֶת לִבִּי עֲבוּרֵךְ אֲשַׁבֵּר.
שִׁבְרוֹן לֵב; אֵיךְ קָמְלוּ כָּךְ חַיַּי?
אֲיֻמָּה הִיא אֲפִלּוּ מִגֵּט…
בְּרִיאוּת אֲאַחֵל לָךְ, יָפָתִי, בַּת־הַדּוֹד,
הַרְחֵק אֵלַי הַדֶּרֶךְ קוֹרֵאת.
נוֹסֵעַ אֲנִי הַרְחֵק מִבֵּיתֵךְ
מֶרְחַק מִזְרָח מִמַּעֲרָב…
בְּכָל זֹאת אֹמַר, אֲהַבְתִּיךְ לְעוֹלָם –
עַד הַמָּוֶת אוֹתָנוּ יִשְׁאַב.
בַּחוּץ נִתָּךְ הַגֶּשֶׁם,
וְאַף בְּחֶדֶר עָגוּם
אֲהוּבָתִי נְטָשַׁתְנִי בְּלִי פֵּשֶׁר
נוֹתַרְתִּי מָרִיר, בְּלֹא־כְלוּם…
נוֹתַרְתִּי מָרִיר בְּלֹא־כְלוּם
כָּךְ הֻכְרַע, עוֹד מֵאָז לֵדָתִי…
אֲהוּבָתִי נְטָשַׁתְנִי בְּלִי פֵּשֶׁר
כַּאֲשֶׁר אָבְדָה, אָבַדְתִּי.
כַּאֲשֶׁר אָבְדָה, אָבַדְתִּי
שׁוּב לֹא אוֹסִיף אֵלֶיהָ לָגֶשֶׁת…
קוֹל טוֹרֵד, מְעַנֶּה אוֹתִי –
לֹא אוֹסִיף עוֹד אֵלֶיהָ לָגֶשֶׁת.
הִשְׁתּוֹקַקְתִּי אֵלֶיהָ לָבוֹא –
אַךְ רְחוֹקָה הִיא מִמֶּנִּי מְאֹד,
בִּקַּשְׁתִּי כָּל כַּךְ נְשִׁיקָה לָהּ לָתֵת –
אַךְ נִכְלַמְתִּי, מִפְּנֵי הַבְּרִיּוֹת.
מִפְּנֵי הַבְּרִיּוֹת אֲנִי בּוֹשׁ וְנִכְלָם,
אַל תֹּאבוּ־נָא עָלַי לְדַבֵּר…
עַכְשָׁו כְּבָר הִגִּיעַ הַזְּמַן לַפְּרֵדָה
אֶת לִבִּי עֲבוּרֵךְ אֲשַׁבֵּר.
שִׁבְרוֹן לֵב; אֵיךְ קָמְלוּ כָּךְ חַיַּי?
אֲיֻמָּה הִיא אֲפִלּוּ מִגֵּט…
בְּרִיאוּת אֲאַחֵל לָךְ, יָפָתִי, בַּת־הַדּוֹד,
הַרְחֵק אֵלַי הַדֶּרֶךְ קוֹרֵאת.
נוֹסֵעַ אֲנִי הַרְחֵק מִבֵּיתֵךְ
מֶרְחַק מִזְרָח מִמַּעֲרָב…
בְּכָל זֹאת אֹמַר, אֲהַבְתִּיךְ לְעוֹלָם –
עַד הַמָּוֶת אוֹתָנוּ יִשְׁאַב.