יידיש
ס'האָט, מלכּהלע, דער קאַרשנבוים
אין גאָרטן זיך צעבליט –
איך ווייס, דער אַלטער קאַרשנבוים
וויל ווערן הײַנט אַ ליד.
איך עפֿן אויף דאָס פֿענצטער שטיל
און זע – אַ פֿויגל פֿליט –
איך ווייס, דער פֿויגל צו דער זון
וויל ווערן הײַנט אַ ליד.
איך הויב די אויגן אויף און זע –
אַ זילבער־וואָלקן ציט –
איך ווייס, דער וואָלקן בײַ דער זון
וויל ווערן הײַנט אַ ליד.
און אַלץ וואָס אָטעמט, לאַכט און בליט,
דער פֿויגל און דער ווינט,
דער בלינדער בעטלער אויפֿן ראָג,
די מאַמע און דאָס קינד,
דער קוימען־קערער אויפֿן דאַך,
דער אַלטער מילעכייִד,
דאָס בלומען־מיידל אויפֿן מאַרק
– זיי ווילן ווערן ליד.
די פּען אין טינטער פֿיבערט, וואַרט
און ציט זיך צו מײַן האַנט –
און איך – איך טראַכט איצט וועגן דיר
דאָרט אין דעם ווײַטן לאַנד.
איך זע דיך בײַ דער ניימאַשין,
אַ חלום אויף דער וואָר,
און ס'בליצט אַ גאָלדענע פּאַסמע זון
אין דײַנע שוואַרצע האָר.
אין פֿענצטער שטייט דער בלומענטאָפּ,
צוויי נעלקן און אַ רויז –
און מײַן בענקשאַפֿט בײַ דײַן שוועל
טוט די סאַנדאַלן אויס.
זי גייט צו דיר אַרײַן אין שטוב
מיט שטילע, פֿרומע טריט.
און, מלכּהלע די שיינע, זע –
דו ביסט געוואָרן ליד.
יידיש עברית
ס'האָט, מלכּהלע, דער קאַרשנבוים
אין גאָרטן זיך צעבליט –
איך ווייס, דער אַלטער קאַרשנבוים
וויל ווערן הײַנט אַ ליד.
איך עפֿן אויף דאָס פֿענצטער שטיל
און זע – אַ פֿויגל פֿליט –
איך ווייס, דער פֿויגל צו דער זון
וויל ווערן הײַנט אַ ליד.
איך הויב די אויגן אויף און זע –
אַ זילבער־וואָלקן ציט –
איך ווייס, דער וואָלקן בײַ דער זון
וויל ווערן הײַנט אַ ליד.
און אַלץ וואָס אָטעמט, לאַכט און בליט,
דער פֿויגל און דער ווינט,
דער בלינדער בעטלער אויפֿן ראָג,
די מאַמע און דאָס קינד,
דער קוימען־קערער אויפֿן דאַך,
דער אַלטער מילעכייִד,
דאָס בלומען־מיידל אויפֿן מאַרק
– זיי ווילן ווערן ליד.
די פּען אין טינטער פֿיבערט, וואַרט
און ציט זיך צו מײַן האַנט –
און איך – איך טראַכט איצט וועגן דיר
דאָרט אין דעם ווײַטן לאַנד.
איך זע דיך בײַ דער ניימאַשין,
אַ חלום אויף דער וואָר,
און ס'בליצט אַ גאָלדענע פּאַסמע זון
אין דײַנע שוואַרצע האָר.
אין פֿענצטער שטייט דער בלומענטאָפּ,
צוויי נעלקן און אַ רויז –
און מײַן בענקשאַפֿט בײַ דײַן שוועל
טוט די סאַנדאַלן אויס.
זי גייט צו דיר אַרײַן אין שטוב
מיט שטילע, פֿרומע טריט.
און, מלכּהלע די שיינע, זע –
דו ביסט געוואָרן ליד.
הֵן, מַלְכָּהלֶ'ה, הַדֻּבְדְּבָן
פּוֹרֵחַ לֹא מַנְשִׁיר
גַּם הוּא רוֹצֶה, הַדֻּבְדְּבָן
כְּבָר לַהֲפֹךְ לְשִׁיר
אֶפְתַּח אֶת הַחַלּוֹן בַּלָּאט
צִפּוֹר מַבָּט תַּיְשִׁיר
הִיא עָפָה הַצִּפּוֹר, גַּם הִיא
רוֹצָה לִהְיוֹת כְּבָר שִׁיר
אֶשָּׂא עֵינַי וְאָז אֶרְאֶה
עָנָן כָּסוּף עָשִׁיר
גַּם הֶעָנָן מְאֹד רוֹצֶה
הוּא לַהֲפֹךְ לְשִׁיר
גַּם כָּל מַה שֶּׁנּוֹשֵׁם וְחַי
גַּם רוּחַ גַּם יוֹנָה
קַבְּצָן עִוֵּר שֶׁבַּפִּנָּה
וְגַם הָאֵם וּבְנָהּ
גַּם הַחַלְבָן וְהַמְנַקֶּה
בְּצַעַד חֲרִישִׁי
וְגַם מוֹכֶרֶת הַפְּרָחִים
רוֹצִים לִהְיוֹת הֵם שִׁיר
הָעֵט וְגַם הַדְּיוֹ רוֹצִים, כְּבָר
שֶׁאֶכְתֹּב מִיָּד
אֲבָל אֲנִי חוֹשֵׁב עָלַיִךְ
רְחוֹקָה בָּדָד
תּוֹפֶרֶת בַּמְּכוֹנָה אֶרְאֵךְ
זֶה כָּל כַּךְ מוּחָשִׁי
וּבִשְׁחוֹר שְׂעָרֵךְ בּוֹהֵק
פַּס זָהֹב שִׁמְשִׁי
אֶת הֶעָצִיץ שֶׁבַּחַלּוֹן
הַוֶּרֶד כְּבָר חוֹנֵךְ
חוֹלֵץ סַנְדָּל הַגַּעְגּוּעַ
עַל סַף מִפְתָּנֵךְ
אֵלַיִךְ הוּא צוֹעֵד בַּלָּאט
סִימָן הוּא לֹא מַשְׁאִיר
וּמַלְכָּהלֶ'ה יָפָה שֶׁלִּי
הִנֵּה הָפַכְתְּ לְשִׁיר
עברית
ס'האָט, מלכּהלע, דער קאַרשנבוים
אין גאָרטן זיך צעבליט –
איך ווייס, דער אַלטער קאַרשנבוים
וויל ווערן הײַנט אַ ליד.
איך עפֿן אויף דאָס פֿענצטער שטיל
און זע – אַ פֿויגל פֿליט –
איך ווייס, דער פֿויגל צו דער זון
וויל ווערן הײַנט אַ ליד.
איך הויב די אויגן אויף און זע –
אַ זילבער־וואָלקן ציט –
איך ווייס, דער וואָלקן בײַ דער זון
וויל ווערן הײַנט אַ ליד.
און אַלץ וואָס אָטעמט, לאַכט און בליט,
דער פֿויגל און דער ווינט,
דער בלינדער בעטלער אויפֿן ראָג,
די מאַמע און דאָס קינד,
דער קוימען־קערער אויפֿן דאַך,
דער אַלטער מילעכייִד,
דאָס בלומען־מיידל אויפֿן מאַרק
– זיי ווילן ווערן ליד.
די פּען אין טינטער פֿיבערט, וואַרט
און ציט זיך צו מײַן האַנט –
און איך – איך טראַכט איצט וועגן דיר
דאָרט אין דעם ווײַטן לאַנד.
איך זע דיך בײַ דער ניימאַשין,
אַ חלום אויף דער וואָר,
און ס'בליצט אַ גאָלדענע פּאַסמע זון
אין דײַנע שוואַרצע האָר.
אין פֿענצטער שטייט דער בלומענטאָפּ,
צוויי נעלקן און אַ רויז –
און מײַן בענקשאַפֿט בײַ דײַן שוועל
טוט די סאַנדאַלן אויס.
זי גייט צו דיר אַרײַן אין שטוב
מיט שטילע, פֿרומע טריט.
און, מלכּהלע די שיינע, זע –
דו ביסט געוואָרן ליד.
הֵן, מַלְכָּהלֶ'ה, הַדֻּבְדְּבָן
פּוֹרֵחַ לֹא מַנְשִׁיר
גַּם הוּא רוֹצֶה, הַדֻּבְדְּבָן
כְּבָר לַהֲפֹךְ לְשִׁיר
אֶפְתַּח אֶת הַחַלּוֹן בַּלָּאט
צִפּוֹר מַבָּט תַּיְשִׁיר
הִיא עָפָה הַצִּפּוֹר, גַּם הִיא
רוֹצָה לִהְיוֹת כְּבָר שִׁיר
אֶשָּׂא עֵינַי וְאָז אֶרְאֶה
עָנָן כָּסוּף עָשִׁיר
גַּם הֶעָנָן מְאֹד רוֹצֶה
הוּא לַהֲפֹךְ לְשִׁיר
גַּם כָּל מַה שֶּׁנּוֹשֵׁם וְחַי
גַּם רוּחַ גַּם יוֹנָה
קַבְּצָן עִוֵּר שֶׁבַּפִּנָּה
וְגַם הָאֵם וּבְנָהּ
גַּם הַחַלְבָן וְהַמְנַקֶּה
בְּצַעַד חֲרִישִׁי
וְגַם מוֹכֶרֶת הַפְּרָחִים
רוֹצִים לִהְיוֹת הֵם שִׁיר
הָעֵט וְגַם הַדְּיוֹ רוֹצִים, כְּבָר
שֶׁאֶכְתֹּב מִיָּד
אֲבָל אֲנִי חוֹשֵׁב עָלַיִךְ
רְחוֹקָה בָּדָד
תּוֹפֶרֶת בַּמְּכוֹנָה אֶרְאֵךְ
זֶה כָּל כַּךְ מוּחָשִׁי
וּבִשְׁחוֹר שְׂעָרֵךְ בּוֹהֵק
פַּס זָהֹב שִׁמְשִׁי
אֶת הֶעָצִיץ שֶׁבַּחַלּוֹן
הַוֶּרֶד כְּבָר חוֹנֵךְ
חוֹלֵץ סַנְדָּל הַגַּעְגּוּעַ
עַל סַף מִפְתָּנֵךְ
אֵלַיִךְ הוּא צוֹעֵד בַּלָּאט
סִימָן הוּא לֹא מַשְׁאִיר
וּמַלְכָּהלֶ'ה יָפָה שֶׁלִּי
הִנֵּה הָפַכְתְּ לְשִׁיר
