קינדער אין געטאָ,
ווי פֿלאַנצן פֿאַרװעלקטע אין בליִען.
קינדער, ווי זקנים,
מיט האַלב אויסגעלאָשענע אויגן.
זיי זענען מקנא דעם ווינט
און די זאָרגלאָזע פֿייגל,
וואָס קענען פֿון געטאָ
דעם שטעכיקן צוים איבערפֿליִען.
קינדער אין געטאָ –
פֿון הונגער געשװאָלענע שטייען,
דאָס נאַקעטע לײַב –
אונטער שטעכיקע רעגנס און שנייען,
זיי בעטלען אַ קרישקעלע ברויט,
אַ קאַרטאָפֿל דעם הונגער צו שטילן,
אַ בגד אַן אַלטס –
דאָס צעװוּנדיקטע לײַב צו פֿאַרהילן.
קינדער אין געטאָ,
פֿאַריתומטע, עלנטע קינדער.
דער ברוק זייער היים איז
און ווער וועט זיי שיצן אַצינדער?…
נישטאָ ווער ס'זאָל צוטוליען װאַרעם,
אַ לעפֿל געקעכטס זיי דערלאַנגען,
און ס'פֿאַלן די קינדער אויף גאַסן,
ווי אונטערגעשניטענע זאַנגען.
קינדער אין געטאָ –
געשלײַדערט פֿון פֿענצטער און שטיגן
דורך רוצחישע לאַפּעס –
פֿון מאַמישער ברוסט אָפּגעריסן …
די טויערן שווערע פֿון הויף
מיט אַ קרעכץ הינטער זיי
זיך פֿאַרשליסן,
און ס'וויינען די מאַמישע הערצער
בײַ ליידיק-געוואָרענע וויגן…
עס האָבן די רוצחים
די ערשטע צום טויט זיי גענומען.
נאָך זיי איז
אַן עדה אַ גאַנצע געוואָרן פֿאַרשניטן …
שוצלאָזע קינדער –
די שענסטע, די איידלסטע בלומען –
עס האָט זיי אין ערגעץ
די מערדערשע האַנט נישט געמיטן …
זייער געביין שרײַט אַרויס
פֿון די אַשן און גריבער…
ייִדישע קינדער –
פֿאַרשניטענע דורות – מיליאָנען! …
זיי לעבן אין אונדזערע הערצער,
וואָס בלוטיקן אַלץ נאָך אין פֿיבער,
ס'באַגלײטן אונדז זייערע אויגן,
וואָס שרײַען און רופֿן
און מאָנען – – –
קינדער אין געטאָ,
ווי פֿלאַנצן פֿאַרװעלקטע אין בליִען.
קינדער, ווי זקנים,
מיט האַלב אויסגעלאָשענע אויגן.
זיי זענען מקנא דעם ווינט
און די זאָרגלאָזע פֿייגל,
וואָס קענען פֿון געטאָ
דעם שטעכיקן צוים איבערפֿליִען.
קינדער אין געטאָ –
פֿון הונגער געשװאָלענע שטייען,
דאָס נאַקעטע לײַב –
אונטער שטעכיקע רעגנס און שנייען,
זיי בעטלען אַ קרישקעלע ברויט,
אַ קאַרטאָפֿל דעם הונגער צו שטילן,
אַ בגד אַן אַלטס –
דאָס צעװוּנדיקטע לײַב צו פֿאַרהילן.
קינדער אין געטאָ,
פֿאַריתומטע, עלנטע קינדער.
דער ברוק זייער היים איז
און ווער וועט זיי שיצן אַצינדער?…
נישטאָ ווער ס'זאָל צוטוליען װאַרעם,
אַ לעפֿל געקעכטס זיי דערלאַנגען,
און ס'פֿאַלן די קינדער אויף גאַסן,
ווי אונטערגעשניטענע זאַנגען.
קינדער אין געטאָ –
געשלײַדערט פֿון פֿענצטער און שטיגן
דורך רוצחישע לאַפּעס –
פֿון מאַמישער ברוסט אָפּגעריסן …
די טויערן שווערע פֿון הויף
מיט אַ קרעכץ הינטער זיי
זיך פֿאַרשליסן,
און ס'וויינען די מאַמישע הערצער
בײַ ליידיק-געוואָרענע וויגן…
עס האָבן די רוצחים
די ערשטע צום טויט זיי גענומען.
נאָך זיי איז
אַן עדה אַ גאַנצע געוואָרן פֿאַרשניטן …
שוצלאָזע קינדער –
די שענסטע, די איידלסטע בלומען –
עס האָט זיי אין ערגעץ
די מערדערשע האַנט נישט געמיטן …
זייער געביין שרײַט אַרויס
פֿון די אַשן און גריבער…
ייִדישע קינדער –
פֿאַרשניטענע דורות – מיליאָנען! …
זיי לעבן אין אונדזערע הערצער,
וואָס בלוטיקן אַלץ נאָך אין פֿיבער,
ס'באַגלײטן אונדז זייערע אויגן,
וואָס שרײַען און רופֿן
און מאָנען – – –
יְלָדִים בַּגֵּטוֹ
כְּמוֹ שְׁתִילִים הַקְּמֵלִים בִּפְרִיחָה
יְלָדִים כְּמוֹ זְקֵנִים
עִם עֵינַיִם כְּבוּיוֹת לְמֶחֱצָה.
מְקַנְאִים הֵם בָּרוּחַ,
בַּצִּפּוֹר הַחָפְשִׁית
הַיְכוֹלָה לְעוֹפֵף אֶל מֵעֵבֶר
לְגֶדֶר הַתַּיִל הַדּוֹקֵר.
יְלָדִים בַּגֵּטוֹ
נְפוּחִים מֵרָעָב הֵם עוֹמְדִים,
וְגוּפָם הָעֵירֹם הוּא נִדְקָר
תַּחַת גֶּשֶׁם וְשֶׁלֶג אַכְזָר.
מְקַבְּצִים נְדָבָה רַק פֵּרוּר מֵהַלֶּחֶם,
תַּפּוּחוֹן אֲדָמָה לְהַשְׁקִיט אֶת רָעֵב,
סְמַרְטוּט שֶׁל בֶּגֶד מָרוּט וְיָשָׁן
הָעִקָּר לְרַפֵּא אֶת הַגּוּף הַדּוֹאֵב.
יְלָדִים בַּגֵּטוֹ
מְיֻתָּמִים בּוֹדֵדִים בְּלִי כֹּחַ לָשֵׂאת
הָרְחוֹב הוּא בֵּיתָם
וּמִי יָגֵן עֲלֵיהֶם כָּעֵת.
אֵין מִי שֶׁבְּחֹם יְחַבְּקֵם
אוֹ יַגִּישׁ לָהֶם כַּף שֶׁל אֹכֶל חַם,
וְנוֹפְלִים בָּרְחוֹבוֹת הַיְלָדִים הָרַכִּים
כַּחִטָּה הַנִּקְצֶרֶת זְרוּקִים.
יְלָדִים בַּגֵּטוֹ
מִמַּדְרֵגוֹת וְחַלּוֹנוֹת הֻשְׁלְכוּ.
בְּטַלְפֵי הָרוֹצְחִים
נִקְרְעוּ בְּפִרְאוּת מִשְּׁדֵי אִמָּם,
וְשַׁעֲרֵי הֶחָצֵר הַכְּבֵדִים
נֶאֶנְחוּ נִנְעֲלוּ אַחֲרֵיהֶם
וּבוֹכִים לְבָבוֹת, לִבְבוֹת אִמָּהוֹת
אֶל מוּל הָעֲרִיסוֹת הָרֵיקוֹת.
וְהָרוֹצְחִים – הֵם לָקְחוּ
אוֹתָם רִאשׁוֹנִים אֶל הַמָּוֶת
וְאַחֲרֵיהֶם
עֵדָה שְׁלֵמָה נִקְצְרָה.
יְלָדִים חַסְרֵי הֲגָנָה,
הֲכִי עֲדִינִים וְיָפִים הַפְּרָחִים
בְּשׁוּם מָקוֹם
לֹא פָּסְחָה עֲלֵיהֶם יַד הָרוֹצְחִים.
עַצְמוֹתֵיהֶם זוֹעֲקוֹת
מִקְּבָרִים וּמֵאֵפֶר
יְלָדִים יְהוּדִים,
דּוֹרוֹת נִכְחָדִים – מִלְיוֹנִים!
הֵם חַיִּים בְּלִבֵּנוּ
הַמְדַמֵּם, הַקּוֹדֵחַ,
וְאוֹתָנוּ תָּמִיד מְלַוּוֹת
עֵינֵיהֶם הַצּוֹעֲקוֹת, הַקּוֹרְאוֹת וְתוֹבְעוֹת.
יְלָדִים בַּגֵּטוֹ
כְּמוֹ שְׁתִילִים הַקְּמֵלִים בִּפְרִיחָה
יְלָדִים כְּמוֹ זְקֵנִים
עִם עֵינַיִם כְּבוּיוֹת לְמֶחֱצָה.
מְקַנְאִים הֵם בָּרוּחַ,
בַּצִּפּוֹר הַחָפְשִׁית
הַיְכוֹלָה לְעוֹפֵף אֶל מֵעֵבֶר
לְגֶדֶר הַתַּיִל הַדּוֹקֵר.
יְלָדִים בַּגֵּטוֹ
נְפוּחִים מֵרָעָב הֵם עוֹמְדִים,
וְגוּפָם הָעֵירֹם הוּא נִדְקָר
תַּחַת גֶּשֶׁם וְשֶׁלֶג אַכְזָר.
מְקַבְּצִים נְדָבָה רַק פֵּרוּר מֵהַלֶּחֶם,
תַּפּוּחוֹן אֲדָמָה לְהַשְׁקִיט אֶת רָעֵב,
סְמַרְטוּט שֶׁל בֶּגֶד מָרוּט וְיָשָׁן
הָעִקָּר לְרַפֵּא אֶת הַגּוּף הַדּוֹאֵב.
יְלָדִים בַּגֵּטוֹ
מְיֻתָּמִים בּוֹדֵדִים בְּלִי כֹּחַ לָשֵׂאת
הָרְחוֹב הוּא בֵּיתָם
וּמִי יָגֵן עֲלֵיהֶם כָּעֵת.
אֵין מִי שֶׁבְּחֹם יְחַבְּקֵם
אוֹ יַגִּישׁ לָהֶם כַּף שֶׁל אֹכֶל חַם,
וְנוֹפְלִים בָּרְחוֹבוֹת הַיְלָדִים הָרַכִּים
כַּחִטָּה הַנִּקְצֶרֶת זְרוּקִים.
יְלָדִים בַּגֵּטוֹ
מִמַּדְרֵגוֹת וְחַלּוֹנוֹת הֻשְׁלְכוּ.
בְּטַלְפֵי הָרוֹצְחִים
נִקְרְעוּ בְּפִרְאוּת מִשְּׁדֵי אִמָּם,
וְשַׁעֲרֵי הֶחָצֵר הַכְּבֵדִים
נֶאֶנְחוּ נִנְעֲלוּ אַחֲרֵיהֶם
וּבוֹכִים לְבָבוֹת, לִבְבוֹת אִמָּהוֹת
אֶל מוּל הָעֲרִיסוֹת הָרֵיקוֹת.
וְהָרוֹצְחִים – הֵם לָקְחוּ
אוֹתָם רִאשׁוֹנִים אֶל הַמָּוֶת
וְאַחֲרֵיהֶם
עֵדָה שְׁלֵמָה נִקְצְרָה.
יְלָדִים חַסְרֵי הֲגָנָה,
הֲכִי עֲדִינִים וְיָפִים הַפְּרָחִים
בְּשׁוּם מָקוֹם
לֹא פָּסְחָה עֲלֵיהֶם יַד הָרוֹצְחִים.
עַצְמוֹתֵיהֶם זוֹעֲקוֹת
מִקְּבָרִים וּמֵאֵפֶר
יְלָדִים יְהוּדִים,
דּוֹרוֹת נִכְחָדִים – מִלְיוֹנִים!
הֵם חַיִּים בְּלִבֵּנוּ
הַמְדַמֵּם, הַקּוֹדֵחַ,
וְאוֹתָנוּ תָּמִיד מְלַוּוֹת
עֵינֵיהֶם הַצּוֹעֲקוֹת, הַקּוֹרְאוֹת וְתוֹבְעוֹת.